دخترم ...

فرزانه و مستانه ؛ به هوشیاری و مستی

جان میکنم عاشق ؛ به نگارنده هستی

پروانه چو من ؛گل؛ نپسندد ، دو سه روزی

گل ،یار چمن ؛ هستی پروانه ؛تو هستی

از شور و شعف ؛ سرخوش و مستانه زدم دف

با آمدنت ؛ بند غم از دم بگسستی

از رحمت یزدان تو شدی ؛ سهم و نصیبم

بر ملک دلم ؛ سرمد و شاهانه نشستی

گر خانه دل ، سرد و بهارش چو خزان بود

راه نفس سرد؛ به این خانه ببستی

این رحمت از او بس ، که چنین حمد بگویم

صد شکر ؛ خدایا ؛ که شدی خالق هستی

دوستت دارم دخترم

مامان